Ciężko dokładnie określić moment narodzin Dzikusa. Jak wiele procesów, również ten był rozciągnięty w czasie. Dzikus rodził się nad rzeką w blasku ogniska, w mglistych dolinach górskich i rozświetlonych szczytach, rodził się z gołym tyłkiem w gąszczu pokrzyw podziwiając nadciągające granatowe burzowe chmury sunące po stalowym niebie. Rodził się pośród błyskawic i grzmotów, drżąc skulony przejęty pierwotnym lękiem. Dorastał przemoczony i wychłodzony, głodny i zmęczony, spragniony w upale i szukający schronienia w cieniu drzew. Dorastał w szacunku do Natury, którą uczył się darzyć uczuciem tak złożonym, że nie potrafił go nazwać. Kontakt z Naturą dawał jednak Dzikusowi sił, dostarczał emocji i wrażeń. I tak nawiązała się więź. Najprawdziwsza i najbardziej naturalna, więź człowieka z Naturą.
Dość tych patetycznych banałów!
Dlaczego Dzikus? Bo uwielbiam "dzikować", łazić po lesie, taplać się w błocie i spać w krzakach. Lubię się zmęczyć, sponiewierać, lubię to, co dzięki temu dostaję - spokój ducha i umysłu.
Dlaczego Szlachetny? Bo nauczyłem się czytać i pisać, a i lampką dobrego wina nie pogardzę, bo jak patrzę na swoje żyły to są błękitne ;).
Kim był Szlachetny Dzikus kiedyś, możecie się dowiedzieć z dzieł myślicieli. Poszukajcie sami.
Kim jest Szlachetny Dzikus w moim wykonaniu dowiecie się z tego bloga.
Zapraszam.
Polska wielkim krajem jest. Każdemu kto zada kłam temu
twierdzeniu poślę pobłażliwy uśmiech. Oczywiście są większe, ba jest ich wiele
ale wszystko jest względne – jak pisał mistrz horroru S.King. W sierpniu 2014
roku wybrałem się w Bieszczady. Wiem, żaden wyczyn, ni ewenement. Tysiące ludzi
jeździ w Bieszczady, a jednak One w dalszym ciągu pozostają oklejone etykietką końca świata, przynajmniej w skali
lokalnej. Etykieta ta nabiera bardziej wyrazistych kolorów, gdy spędza się 30
godzin w podróży by spotkać się z nimi na parę godzin.
Od lat, niczym mantrę można usłyszeć powtarzane utyskiwania
na stan polskich dróg, brak autostrad, korki, dziury i inne przypadłości
pozwalające podróżnym wnikliwie zapoznawać się z zaokiennym krajobrazem.
Oczywiście, nie ma co przesadzać, jeździć się da i to, co raz lepiej i
sprawniej, chociaż czasami rzeczywiście aż żal słuchać stękania amortyzatorów,
a jak mamy pecha to z obranej drogi przyjdzie nam czasem zawrócić.
